„Droga węża”: Kiyoshi Kurosawa przywozi swój japoński thriller do Francji z Damienem Bonnardem

Albert Bacheret (Damien Bonnard) to ojciec zdruzgotany niewytłumaczalnym zniknięciem swojej ośmioletniej córki. Kiedy policja zdaje się nie być w stanie rozwiązać sprawy, postanawia przeprowadzić własne śledztwo i otrzymuje nieoczekiwaną pomoc od Sayoko (Ko Shibasaki), enigmatycznej japońskiej psychiatry. Razem porywają przywódców „Kręgu”, tajnego stowarzyszenia. Jednak każdy nowy trop prowadzi do nowego podejrzanego, który zawsze przedstawia inną wersję wydarzeń… Opętany pragnieniem prawdy, Albert będzie musiał lawirować między ślepą żądzą zemsty a niekończącą się spiralą kłamstw.

Remake 27 lat później

27 lat po premierze „Drogi Węża ” Kiyoshi Kurosawa prezentuje… „Drogę Węża” . Wbrew pozorom, nie jest to sequel, lecz remake, który przenosi akcję z Japonii do Francji. Yakuza odchodzi, a na jej miejsce pojawia się tajne stowarzyszenie, które dwaj główni bohaterowie próbują rozbić, nie wahając się użyć taktyki silnej ręki.

Podczas gdy oryginalny film przedstawiał dwóch mężczyzn poszukujących prawdy, ten z 2025 roku koncentruje się na równości. Obok Ko Shibasakiego, który gra beznamiętnego psychiatrę, Damien Bonnard gra pogrążonego w żałobie ojca, gotowego zrobić wszystko, by zaspokoić swoją zemstę. To postać na krawędzi, dokładnie taka, jaką lubi. „Kiyoshi nie powiedział mi, co chce zgłębić. Mówił głównie o swojej chęci zakwestionowania tematu zemsty. To tak, jakby Monet powracał do tego samego tematu w innych barwach. Jego stare filmy, nakręcone na taśmie filmowej, wykorzystywały domowe efekty specjalne. Dziś nadal kręci długie sekwencje, ale nowoczesnymi środkami. Dostrzegłem to, nie zagłębiając się w szczegóły, a nawet nie oglądając oryginału” – wyjaśnia aktor.

Choć film nie jest idealny ze względu na tandetną oprawę graficzną i niekiedy nieprecyzyjne aktorstwo w wykonaniu Bonnarda, warto poświęcić mu trochę czasu ze względu na jego lepką stronę i umiejętność budowania solidnego napięcia, wzorowanego na koncepcji rosyjskich lalek, gdzie każdy porwany złoczyńca ukrywa kolejnego...

Projekt hybrydowy

Jak można się spodziewać po takim projekcie, bariera kulturowa i chęć zakorzenienia filmu w naszym terytorium stanowiły jedną z głównych trudności, z jakimi zetknął się zespół. „ To było wyzwanie ze scenariuszem przetłumaczonym z japońskiego, z odległej kultury. Ale uwielbiam pracę z zagranicznymi reżyserami i tę ideę wspólnego tworzenia, pomimo odmiennych kodów. Rozmawiałem dużo z Kurosawą, aby zrozumieć, jak podejść do tych różnic, niczym ironiczna kwestia wypowiedziana lekko w poważnej chwili, co jest typowe dla mangi. Zaproponowałem również pomysł z Fight Club : zagrać tak, jakby Koshiba, psychiatra, istniał tylko w mojej głowie i reprezentował ciemną stronę Alberta. Kurosawa zaakceptował, a ja na przemian grałem teraźniejszość i wyobraźnię” – dodaje aktor z The Unquiet , zanim powróci do swojego podejścia do budowania przepływu emocji. „Scenariusz wymagał skrajności: zabijania, śmiechu, płaczu. Aby być w tym kruchym stanie, spałem mało, od 1,5 do 3 godzin dziennie, z krótkimi drzemkami. Bezsenność czyni cię podatnym na zranienie, co sprzyja tym emocjonalnym huśtawkom”.

Nietypowe, niepokojące podejście, odzwierciedlające hybrydowy film fabularny, który będziemy traktować raczej jako ciekawostkę, esej autora, pomiędzy dwiema solidniejszymi propozycjami, takimi jak thriller Cloud , który miał premierę w czerwcu ubiegłego roku.

>REŻYSERIA: KIYOSHI KUROSAWA (Francja/Japonia), z Damienem Bonnardem, Mathieu Amalricem i Ko Shibasakim... Thriller. 1 godz. 52 min. Nasza opinia: 2/5.